Burianovą przyrządzam osobiście

Czy naprawdę przyrządzenie dobrego czeskiego knedlika jest takie trudne?

Rzecz z pozoru wydaje się prosta. W głębokiej misce miesza się trochę niezbyt ciepłego mleka, drożdży, przesianej grubej mąki, szczyptę soli i żółtko. Wszystko to trzeba dokładnie wyrobić. Ciasto przesądza o wyglądzie i konsystencji knedlika. Napięcie rośnie, kiedy do gotowego ciasta dodaje się pokrojoną kostkę czerstwej, zwykłej bułki wodnej. W zależności od receptury albo się ją przyrumienia na maśle, smalcu lub oliwie, albo dodaje do ciasta naturalną, bez podsmażania. To właśnie te bułczane grzanki decydują o smaku i zapachu prawdziwego, gotowanego w osolonej wodzie knedlika. Osobnej umiejętności wymaga krojenie knedlika na płaty - nigdy nożem - zawsze nicią lub drucikiem. A najważniejsze, knedlik musi być zrobiony ręcznie i bez środków spulchniających.

Wróćmy do dawnych czasów. Co jeszcze pan jadał w czasie swojej misji w Pradze?

Cóż, w sklepach wyglądało to pięknie - pełna garmażerka, tyle, że wędliny były zdecydowanie gorsze w smaku od polskich. Najpiękniej wyglądał  salceson – tlaczenka, nie do zjedzenia. Pożerałem więc rzecz, która mi najbardziej „podeszła": parki, czyli parówki cielęce. Pyszne! Zwłaszcza te ostre,”debreczyńskie", osiagalne tylko w delikatesach, albo w sklepach "Tuzeksu" czyli naszego  śp. „Peweksu”. Tamże przy dużym szczęściu można było kupić praską szynkę z kością, która do dziś śni mi się po nocach.

Co na co dzień pan jadał?

Byłem z rodziną, żona gotowała według polskich reguł. Kłopoty, jeśli były, to tylko z niektórymi warzywami. Choć Czesi mieli swoje ogrody i ogródki nie wolno im było sprzedawać warzyw na prywatnych stoiskach. Traktowano to nie tylko jako występek skarbowy, ale czyn karny. A handel państwowy jak zwykle nie nadążał. Ha, już Majakowski powiedział, że na upaństwowieniu najgorzej wyszła poezja i gastronomia...