Krok pierwszy: oziębienie rumienia lub ostry dyżur

Choroba oparzeniowa

Trzeci i czwarty stopień oparzenia to poważna sytuacja. Skóra jest wtedy zwęglona, spalona, występuje wstrząs, dziecko jest ciężko chore. - Przy trzecim stopniu mamy woskową bladość, brak pęcherzy – to objawy martwicy naskórka i skóry właściwej łącznie z przydatkami skóry (głębsze warstwy skóry).

Czwarty stopień objawia się czarną skórą spaloną – występuje wtedy martwica sięgająca do tkanki podskórnej (tam gdzie są naczynia i nerwy), łącznie z tkanką mięśniową i głębszymi strukturami. Dziecko wtedy jest w szoku, może mieć zaburzenia akcji serca – to ciężki stan malucha. Wtedy nie tracimy czasu na schładzanie, ale przykrywamy miejsce oparzenia sterylnym gazikiem i jedziemy czym prędzej do szpitala. Obydwa oparzenia są leczone w szpitalu, bo w takich przypadkach dochodzi do wielu zmian narządowych m. in.: mogą być uszkodzenia nerek, duszności.

- Te ciężkie oparzenia kończą się przeważnie przeszczepami sztucznej skóry, kiedy poparzona jest duża powierzchnia ciała. Ropiejące zmiany skóry często dają przykurcze, powodują nieładne blizny ściągające, które wymagają opracowania chirurgicznego. - Pamiętam małą pacjentkę, która wylała na szyję i klatkę piersiową garnek z mlekiem. Obecnie jest dorosłą dziewczynką, ale przeszła już kilka zabiegów chirurgicznych: przeszczepiano jej skórę, usuwano zrosty i naciągano ścięgna.