"Dobre jadło, dobre picie przedłużają życie” - głosi czeskie przysłowie

„Kuchnią czeską można się zachwycić, jeśli tylko zaakceptuje się powód, dla którego powstała. Otóż nie istnieje ona po to, żeby Czech mógł przeżyć. Powstała, żeby realizować najważniejszy ideał dobrego wojaka Szwejka - przeżyć za wszelką cenę” - napisał w jednym ze swoich felietonów na temat Czech Mariusz Szczygieł, reportażysta „Gazety Wyborczej”, znawca i miłośnik Czech. „Dlatego Czech niemal każdy produkt musi obarczyć wartością dodatkową. Wszystko, co wpada w ręce czeskiej kucharki czy kucharza, staje się od razu cięższe i tłustsze. Tłuszcz w Czechach jest jak czeski humor: nie zna żadnych granic.”

Kuchnia czeska przez dekady pracowała na opinię kuchni ciężkiej i tłustej: mąka, produkty mączne, ziemniaki, knedliki, obfitość mięs (najchętniej czerwonych), wszystko polane gęstymi, śmietanowymi sosami. Jeśli ryba, to chętnie nadziana słoniną. Treściwe zupy, znikoma ilość warzyw, do tego dużo piwa. Taki właśnie jest obraz czeskiej kuchni.

Jak przekonuje w rozmowie z portalem superstarsi.pl Jan Sechter, ambasador Republiki Czeskiej, obraz ten nie do końca jest prawdziwy. Kuchnia czeska bowiem nie wyróżnia się, jego zdaniem, w jakiś znaczący sposób na tle innych kuchni regionu: bawarskiej, austriackiej, czy polskiej. Wszystkie ukształtował klimat i warunki geograficzne i w dużym stopniu - wspólna historia. A Ivana Bilkova, dyrektor Czeskiej Centrali Ruchu Turystycznego dodaje, że tak naprawdę współczesna kuchnia czeska dopiero wraca do korzeni, do tradycji. - Tradycyjne potrawy czeskie były o wiele prostsze i zdrowsze, dużo w nich było np. kasz i warzyw - przekonuje. Przyznaje jednak, że obecnie nie ma co liczyć, by w tradycyjnej czeskiej restauracji w karcie znalazło się danie z kaszą gryczaną.