Metody leczenia przewlekłej niewydolności żylnej
Bandaże, leki, zabiegi chirurgiczne i laserowe
Przewlekła niewydolność żylna jest chorobą, z którą pacjent będzie się musiał zmagać przez cały czas, ale to nie znaczy, że nie można jej leczyć. Po pierwsze, właściwie dobrane leczenie może wpłynąć na poprawę jakości życia pacjenta, zmniejszając dolegliwości i dyskomfort. Po drugie, wdrożone na czas może opóźnić postęp choroby.
Niektórzy pacjenci, cierpiący na przewlekłą niewydolność żylną mogą się poddać zabiegom laserowym
Jeśli pacjent będzie współpracował, nie ograniczy się do przyjmowania leków, ale zastosuje zalecenia lekarza dotyczące np. zmiany stylu życia z siedzącego na aktywny czy redukcji masy ciała, jest duża szansa, że rozwój choroby uda się zatrzymać.
Jakie są możliwe sposoby leczenia przewlekłej niewydolności żylnej?
Leczenie uciskowe, czyli stosowanie dobranych do potrzeb konkretnego pacjenta wyrobów uciskowych (podkolanówek, pończoch) o stopniowanym ucisku.
Leczenie farmakologiczne: u chorych uskarżających się na bóle, uczucie ciężkości i zmęczenia kończyn dolnych, obrzęki i kurcze nocne lekarz może zastosować leczenie farmakologiczne. Wśród różnych leków, dostępnych na rynku, jednymi z najczęściej polecanych są diosminy, mające bogatą dokumentację medyczną. Stosowane w dawkach zalecanych przez lekarzy są skuteczne i bezpieczne.
Leczenie chirurgiczne. Chorzy z żylakami kończyn mogą – jeśli są wskazania medyczne, więc konieczna jest konsultacja w poradni naczyniowej lub chirurgicznej – poddać się zabiegowi usunięcia niewydolnych naczyń żylnych.
Laseroterapia. Polega na zniszczeniu, przy pomocy energii światła laserowego naczyń w skórze i tkance podskórnej. Jest najbardziej skuteczna przy leczeniu zmian powierzchniowych
Skleroterapia. Do światła żyły zostaje wstrzyknięty lek, który powoduje stan zapalny z następnie jej zarośnięcie. Tą metodą można leczyć pajączki żylne jak i większe naczynia żylne, sprawdza się również w leczeniu żylaków.
W leczeniu przewlekłej niewydolności żylnej często stosuje się leczenie skojarzone, dlatego powinno być ono dobrane przez lekarza pod kątem dolegliwości i objawów klinicznych występujących u pacjenta a także jego oczekiwań i możliwości (np. dotyczących przestrzegania lekarskich zaleceń).