Wielkanoc

Wielkanoc.

Kiedyś było to Święto Wiosny, odrodzenia się przyrody, potem przerobiono to na święto "zmartwychwstania". Ten mit ma bardzo stare korzenie, babilońskie, egipskie,  ale w przypadku Jezusa postarano się o prawdziwą inscenizację. Zmontowano prymitywne oszustwo, z poważną miną kolportowane aż do dzisiaj. Opiera się ono na logicznej sprzeczności: mówieniu, że czarne jest białe. Aktualna definicja śmierci bazuje na kilku elementach, z których najważniejszymi są: śmierć jest procesem, zawierającym w sobie : "punkt, zza którego nie ma powrotu". Pytanie, gdzie jest ten punkt ? Tu właśnie zaczynają się problemy. Głównym z nich jest  wielość zmiennych czynników, dotyczących bezpośrednio organizmu,  czyli  jego kondycji i stanu współczesnej mu medycyny, ale także pozaorganicznych, nawet takich jak miejsce, czas, czy odległość od środków ratunkowych. Ten punkt wszakże istnieje w każdym przypadku i po jego przekroczeniu niemożliwe jest "zmartwychwstanie". Samo to pojęcie ma ukrytą w sobie logiczną sprzeczność: powrót zza punktu, zza którego nie ma powrotu!   Oczywiście możliwy jest  wcześniejszy powrót do życia,  bez udziału mocy nadprzyrodzonych – nieważne, własnych  czy boskich. Na tym właśnie zasadza się oszustwo ze zmartwychwstaniem Jezusa.

W różnych relacjach o tej "śmierci" pojawiają się rzeczy dziwne: napojenie skazańca " żółcią i octem", ale w minimalnych ilościach (gąbką) , podanie większej ilości wody  przyśpieszyłoby śmierć. Brak zwyczajowego łamania kości nóg, co bardzo skutecznie przyśpieszało przekroczenie  " point of no return"  i rzadko stosowana próba sprawdzenia reakcji organizmu włócznią. Wszystko to razem wskazuje na konsekwentne oszustwo.  Początkiem jest podanie do picia jakiegoś płynu – specjaliści rozpoznają w tym ówczesny narkotyk o działaniu przeciwbólowym. Odstąpienie od złamania skazańcowi kości nóg mogłoby być przeoczeniem bez znaczenia, gdyby skazańca pozostawiono na krzyżu. W przeciwnym przypadku należało go dobić w inny sposób. I tu dochodzimy do analizy istniejących możliwości. 

Najskuteczniejszą możliwością był żołnierz rzymski, tzn. perfekcyjna maszyna do zabijania. Nawykły do walki wręcz krótkim mieczem, trenowany latami w ekonomicznym, szybkim i skutecznym eliminowaniu przeciwnika. Znajomość wrażliwych miejsc na ciele człowieka: tętnica szyjna, serce, tętnica udowa. W tym przypadku odpadał miecz - ofiara wisiała zbyt wysoko. Trzeba było użyć włóczni, która mogła sięgnąć do tętnic lub serca. Ten ostatni cel  był najłatwiejszy: stojąc w odległości dwóch – trzech kroków od krzyża wystarczyło przyłożyć czubek grota włóczni pod najniższym żebrem i pchnąć o dłoń lub dwie w górę – ostrze musiało trafić prosto w serce!

I cóż takiego robi w tej sytuacji nasz morderca ? Ano, robi wszystko, żeby nie tylko nie zabić ofiary, ale nawet aby nie naruszyć jakichś ważnych organów wewnętrznych. Nie próbuje uderzeń w jamę brzuszną czy w głowę.  Ustawia się po przeciwnej stronie od serca i wbija grot  możliwie płasko między  żebra!  Grot wchodzi płytko , szybko klinując się w wąskiej szczelinie między żebrami, nie przebija płuc, skazaniec nie reaguje, ale z rany wypływa trochę krwi. To wystarcza, żeby zasłużenie odebrać spory woreczek złota z uprzejmej ręki.  Reszta jest sprawą sprawnie przeprowadzonej ewakuacji: ostentacyjne zdjęcie z krzyża, obłożenie ciała "ziołami" ( będą maskować ewentualne ruchy ofiary), zawinięcie w całun i przeniesienie do wynajętej kwatery grobowej. Po kilku godzinach, korzystając z nocnych ciemności przeniesienie ( być może już przytomnego ) skazańca  w bezpieczne miejsce. Po sześciu tygodniach rekonwalescencji (ok. 40 dni ) można było pokazać go ludziom – jako "zmartwychwstałego".

Żeby nie wszystko było tak zupełnie jasne, istnieje także druga wersja, opierająca się na fakcie istnienia brata bliżniaka, najprawdopodobniej  jednojajowego, tzn. łudząco podobnego . Wtedy śmierć na krzyżu jest faktyczną śmiercią, a rolę "zmartwychwstałego"  odgrywa przed widownią brat bliżniak .