Dziwna i dlatego samotna i sama

Ojj..zaczynam moją przygodę na tym portalu...nie wiem co pisać, od początku czy od końca , ale chciałabym opowiedzieć swoje ponad półwiekowe życie, nie wiem czy to ktoś przeczyta, może ktoś pomoże wyjść z tego mojego zamkniętego świata gdzie zrywam klapki z oczu a one znowu mi go zasłaniają...całe życie pragnęłam miłości a ona omijała mnie szerokim łukiem poza kilkoma przypadkami kiedy rodziłam moje córki, wydawałam je zamąż i kiedy rodziły się moje wnuki; całe życie dawałam miłość mojemu mężowi a on sobie ze mnie kpił i mówił, że nie ma miłości, walczyłam z tym, pokazywałam ,że jednak istnieje, że warto kochać a tu nagle niespodzianka: mąż chce wolności po 32-ch latach małżeństwa, chce spotykać się z innymi kobietami, bo ze mną się nudzi, już mnie nie chce, nie podobam mu się mimo,że mówi, że jestem fajną babką, pracowitą, dobrą na którą zawsze można liczyć o każdej porze dnia i nocy, gospodarną i bardzo uczuciową. Nie umiem tego sobie wytłumaczyć, jak to oogarnąć, jak zacząć nowe życie od czego zacząć? dziwne uczucie ból,żal, złość - wszystko wymieszane. On jeździ do innych kobiet ( ma dwie) a ja w domu, w ogrodzie robię to co robiłam przez tyle lat, bo nie znam innego życia, nie pracuję- zwolnili mnie w lutym- padłam na kolana i nie za bardzo mogę się z nich podnieść, ale staram się.