Cukrzyca typu 2

 

Kto jest szczególnie zagrożony cukrzyca typu 2?

 

Na cukrzycę typu 2 częściej chorują ludzie otyli. Często cukrzyca występuje jako jeden z elementów zespołu metabolicznego, w którym towarzyszą jej:

- otyłość, najczęściej brzuszna;

- zaburzenia gospodarki tłuszczowej - podwyższenie poziomu cholesterolu całkowitego, cholesterolu "złego" (LDL), za niskie stężenie cholesterolu "dobrego" (HDL) i za dużo tri glicerydów;

Jest to tak zwana mieszana postać hiperlipidemii, najbardziej groźna dla naczyń tętniczych, bo najszybciej powodująca miażdżycę.

- podwyższone stężenie kwasu moczowego we krwi.

 

Osoby z zespołem metabolicznym często mają także nadciśnienie tętnicze. Takie problemy znacznie zwiększają ryzyko miażdżycy, a zatem choroby wieńcowej i zawału serca, udaru mózgu, miażdżycy naczyń obwodowych.

 

Powikłania cukrzycy typu 2

 

U większości chorych na cukrzycę występują powikłania tej choroby. Ryzyko ich pojawienia się rośnie wraz z czasem trwania choroby.

Do powikłań cukrzycy należą:

Makroangiopatia (choroba dużych i średnich tętnic), czyli miażdżyca, z jej wszystkimi konsekwencjami klinicznymi, takimi jak choroba wieńcowa, zawał serca, udar mózgowy, niedokrwienie kończyn dolnych.

Retinopatia cukrzycowa, będąca uszkodzeniem siatkówki, wtórnym do mikroangiopatii, czyli zmian w małych naczyniach. Retinopatia występuje u 85 proc. wszystkich chorych na cukrzycę. U około 20 proc. osób z cukrzycą typu 2 stwierdza się ją w momencie rozpoznania cukrzycy. Retinopatia cukrzycowa może z czasem doprowadzić do ślepoty.

 

 

Nefropatia cukrzycowa, czyli uszkodzenie nerek. Objawia się ona białkomoczem, a z czasem prowadzi do upośledzenia funkcji nerek. U osób chorych na cukrzycę bardzo ważne jest systematyczne leczenie nadciśnienia tętniczego, ponieważ przyspiesza ono rozwój schyłkowej niewydolności nerek.

Neuropatia cukrzycowa, czyli uszkodzenie nerwów. Jej najczęstszą postacią jest polineuropatia czuciowa, najczęściej symetryczna (zaburzenia czucia o umiejscowieniu "skarpet" i "rękawiczek"). Pacjenci z neuropatią skarżą się na mrowienia, drętwienia, trudny do zlokalizowania ból, nadwrażliwość (przeczulicę). U ludzi starszych częściej występuje mononeuropatia, której objawem są ostre bóle lub porażenia pojedynczych nerwów. Szczęśliwie, mononeuropatia może ustąpić samoistnie w ciągu kilku tygodni.

Neuropatia wegetatywna, czyli uszkodzenie nerwów, zawiadujących czynnościami organizmu niezależnymi od naszej woli, powoduje ortostatyczne spadki ciśnienia (gdy wstaniemy z pozycji leżącej lub siedzącej), biegunki lub zaparcia, impotencję, zaburzenia w opróżnianiu pęcherza moczowego, nadmierne pocenie się i uderzenia gorąca.

Zakażenia miejscowe i skłonność do różnych infekcji są typowe dla cukrzycy. Osoby chore na cukrzycę częściej zapadają na infekcje grzybicze stóp, zewnętrznych narządów płciowych. Wszelkie przypadkowe skaleczenia, nawet nieduże, mogą goić się z trudem.

Stopa cukrzycowa to poważne powikłanie, związane z neuropatią czuciową. Zaburzenia czucia sprzyjają powstawaniu otarć, nagniotków, skaleczeń, które nie goją się i często ulegają zakażeniu. Niedokrwienie tkanek, spowodowane miażdżycą naczyń, dodatkowo pogarsza sytuację, prowadząc do martwicy tkanek. Często w leczeniu stopy cukrzycowej konieczna jest amputacja jednego lub kilku palców, a nawet większego fragmentu stopy.