"Teatr przyjazny seniorom" w Teatrze Dramatycznym m.st. Warszawy

Hanoch Levin
"WZRUSZ MOJE SERCE"


Ona – kłamliwa i bezwstydna. On – naiwny i namolny. I jeszcze bezradny przyjaciel. W rolach epizodycznych: francuski pedikiurzysta, hiszpański akompaniator, jugosłowiański marynarz i wielu innych interesujących mężczyzn. Oto romans, który potrafi wypełnić życie.

Dobrze zakorzeniony w Polsce Hanoch Levin – poeta, kabareciarz, reżyser, skandalista – pozostawił 63 sztuki sceniczne, z których „Wzrusz moje serce” to jedna z ostatnich. Zawiera się w tej sztuce cała wiedza izraelskiego mistrza o sprawach damsko-męskich, cała czułość, cała zgryźliwość. I melancholia.

Reżyseria: Małgorzata Bogajewska
Scenografia i kostiumy: Jan Kozikowski
Muzyka: Bartłomiej Woźniak
Kierownik produkcji: Julian Potrzebny
Tłumaczenie: Michał Handelzalc
Ruch sceniczny: Wiktor Korszla

OBSADA:

Sędzia Lamka: Waldemar Barwiński
Lalalala: Agata Wątróbska
Pszoniak: Robert T. Majewski
Jako-taka: Magdalena Smalara
Barbaspasquas: Paweł Koślik
Tatarela/Lupac Bobic/Trio z Jamajki: Maciej Makowski
Chorchechelito/Nazim Bej/Trio z Jamajki: Sebastian Stankiewicz
Hadzi Nodza/Charuz Farduchi/Trio z Jamajki: Paweł Koślik

Scena na Woli im. T. Łomnickiego, ul. Kasprzaka 22

Krytycy o spektaklu

Lamkę gra Waldemar Barwiński. Znakomity aktor Teatru Dramatycznego niewiele dostawał ostatnimi czasy zadań na miarę swego talentu. Zwykle pojawiał się na drugich planach, poprawny, ale jednak nieco przygaszony. Tym razem wreszcie należy do niego cała scena i w pełni wykorzystuje szansę. Jego Lamka jest niczym Chaplin naszych czasów, śmieszny i wzruszający jednocześnie. Patrzy oczami, w których szklą się łzy. W jego spokojnym głosie znać szaleńczy upór. A przy tym w którymś momencie świadomy swej przegranej Lamka Barwińskiego zaczyna grać wielki temat całego przedstawienia Bogajewskiej. Łagodną rezygnację oraz zgodę na źle urządzony świat, bo - to znowu Beckett - nic nie da się zrobić. Zostaje pogrążenie w melancholii. I trwanie. Mimo wszystko. Spektakl Bogajewskiej określiłbym mianem komediomoralitetu. Sklejony z drobnych cząstek łączy się w opowieść o przegranych życiach i niespełnieniach. Pszoniak (świetny Robert Majewski) chce uciec od żony, ale nie ma siły. Jego żona (Magdalena Smalara) wciąż ze swojego łóżka żąda od niego kolejnych herbat. I tak ma pozostać. Nawet Lalalala w zbyt mało wyrazistej interpretacji Agaty Wątróbskiej dąży jak ćma do światła do własnego upodlenia. Tłumacz "Wzrusz moje serce" Michał Handelzalc napisał o każdym z osobna, że są homo levinicus. Mali, niepiękni, a jednak w każdej chwili godni współczucia.
Dziennik Gazeta Prawna

To nie jest banalna opowiastka obyczajowa, nawet coś więcej niż groteska -to rodzaj metafory ludzkiego losu, doprawionej wieloma przyprawami, wśród których wysmakowana zabawa językiem i nawiązania do wielu gatunków repertuaru rozrywkowego grają niepoślednią rolę. Na Scenie na Woli wystawione to zostało z przemyślaną dekoracją, w której ukrytych początkowo wnękach spoczywają perfekcyjnie obmyślone sprzęty, wysuwana szafa z garderobą, a także bar, pokój hotelowy, a nawet parking. Od początku do końca stoi na scenie smętna latarnia uliczna, niemy świadek udręk bohaterów. Polskiemu widzowi nie umkną rodzime akcenty: nazwisko Pszoniak (bez wątpienia nawiązanie do znanego aktora, z którym Levin się zetknął}, inne z polska brzmiące przezwiska, a także nastrój straceńczego nieudacznictwa przepełniający tę sztukę. Chociaż więc rzecz toczy się w Izraelu, to także nad Wisłą.
Przegląd