To warto wiedzieć, by powiedzieć potrzebującym!

Przyznanie zasiłku stałego, oprócz spełnienia kryterium wieku, uzależnione jest  od spełnienia kryterium dochodowego. Osoba samotna musi mieć dochód niższy niż 477 złotych.

W przypadku rodzin dochód na osobę nie może przekroczyć 351 złotych. Zasiłek wypłacany jest w wysokości różnicy między kryterium dochodowym a faktycznym dochodem osoby (lub przypadającym na jedną osobę w rodzinie). Przykład? W trzyosobowej rodzinie dochód na jedną osobę wynosi 201 złotych. Zasiłek, wypłacany przez ośrodek pomocy społecznej wyniesie więc 150 złotych – oczywiście pod warunkiem, że w rodzinie jest osoba niezdolna do pracy z tytułu wieku.

Zasiłek stały nie jest przyznawany raz na zawsze. Zwykle ośrodki weryfikują dochody beneficjentów raz w roku, ale zdarzają się sytuacje, w których ta weryfikacja jest przeprowadzana częściej. Przepisy nie pozwalają łączyć pobierania zasiłku stałego ze świadczeniem pielęgnacyjnym ani dodatkiem do zasiłku rodzinnego. Wykluczone jest również łączenie go z rentą socjalną. OPS rutynowo sprawdzają w ZUS, czy osoba ubiegająca się o zasiłek stały nie pobiera świadczenia.

Zasiłek udzielany jest na wniosek zainteresowanego, po przeprowadzeniu przez pracownika OPS wywiadu w miejscu zamieszkania zainteresowanego.

Zasiłek celowy

Inną formą pomocy finansowej jest zasiłek celowy. Aby się o niego ubiegać, trzeba spełnić tylko kryterium dochodowe (nie jest wymagane kryterium wieku ani niezdolności do pracy) – identyczne jak w przypadku zasiłku stałego. Zasiłek, jak mówią przepisy, przyznawany jest w celu „zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej”, usprawiedliwionej stanem zdrowia lub sytuacją rodzinną. Zasiłki celowe najczęściej przyznawane są na zakup opału, niezbędne remonty czy zakup leków, ale OPS może go udzielić również na inne cele – np. sfinansowanie leczenia, zakup potrzebnego sprzętu medycznego etc. Przepisy nie ograniczają wysokości zasiłków celowych. O tym komu i ile pieniędzy przyznać, decyduje OPS w miarę posiadanych środków.

###

Dodatek mieszkaniowy

Gmina może również pomóc w inny sposób, przyznając dodatek mieszkaniowy – jest to forma pomocy dostępna nie tylko dla seniorów. Może się starać o niego każdy, kto zajmuje lokal mieszkalny, nawet wówczas gdy np. tylko wynajmuje mieszkanie na wolnym rynku (pod warunkiem oczywiście, że ma zawartą umowę, a właściciel mieszkania podpisze odpowiedni wniosek, który musi zostać potwierdzony przez administrację budynku). Jest jeden warunek: mieszkanie nie może być zbyt duże. W przypadku osób samotnych limit wynosi 35 metrów kw. Dla dwóch osób limit to 40 metrów kw., dla trzech – 45 m kw. etc.  Jest wyjątek – jeśli w mieszkaniu mieszka osoba niepełnosprawna poruszająca się na wózku lub taka, która musi przebywać w osobnym pokoju, mieszkanie może mieć powierzchnię większą o 15 m kw. O dodatek można się też ubiegać, mieszkając w mieszkaniu nieco większym, jeśli łączna powierzchnia pokojów i kuchni nie przekracza 60 proc. powierzchni użytkowej mieszkania.

Kryterium dochodowe w przypadku dodatku mieszkaniowego jest określone jako procent najniższej emerytury: w przypadku osób samotnych jest to 175 proc., zaś w przypadku rodzin – 125 proc. w przeliczeniu na osobę. W 2012 roku najniższa emerytura wynosi 799,18 zł. Uwaga! Trzeba zliczyć wszystkie przychody, pomniejszone o składki odprowadzane do ZUS.

Dodatek mieszkaniowy może pokryć maksymalnie 70 proc. wydatków mieszkaniowych (czynsz, opłata za energię cieplną, wodę, wywóz nieczystości). 30 proc. wydatków beneficjent pokrywa z własnej kieszeni i – uwaga – musi to robić terminowo! Zaległości w opłatach są podstawą do odebrania prawa do dodatku mieszkaniowego!

Dodatek mieszkaniowy jest przyznawany na wniosek zainteresowanego, który trzeba złożyć w urzędzie gminy lub w ośrodku pomocy  społecznej (informacji, gdzie składa się wniosek, najlepiej poszukać w urzędzie gminy).