Niedokrwienie mózgu i zmiany naczyniowe w mózgu

Leczenie niedokrwienia i udaru niedokrwiennego mózgu

Terapia ogniskowego niedokrwienia mózgu ma na celu jak najszybszą poprawę dopływu krwi do niedotlenionego obszaru. Leczenie, niestety, jest przede wszystkim objawowe i obejmuje utrzymanie optymalnego ciśnienia tętniczego oraz podawanie leków przeciwkrzepliwych. Po opanowaniu ostrej fazy choroby rozpoczyna się - jak najwcześniej – rehabilitację ruchową, zajęciową i rehabilitację mowy. Musi ona być kontynuowana w warunkach ambulatoryjnych, często wiele tygodni lub miesięcy.

Zapobieganie ponownym epizodom niedokrwienia mózgu to przede wszystkim leczenie towarzyszącej choroby serca, stosowanie leków obniżających stężenie cholesterolu i zmniejszających krzepliwość krwi.

Rokowanie w udarze niedokrwiennym

Rokowanie w udarze niedokrwiennym zależy od rozległości i miejsca niedokrwienia tkanki mózgowej oraz od czasu jego trwania.

Jeśli przyczyną udaru niedokrwiennego jest zakrzep tętnicy, objawy zwykle narastają, ponieważ zakrzep powiększa się w miarę upływu czasu. Dopiero po pewnym czasie zaczyna ulegać "rozpuszczeniu". Inaczej jest w przypadku udarów spowodowanych zatorem. Fragment skrzepliny, przyniesiony skądś z prądem krwi jest zwykle niewielki i łatwiej ulega rozbiciu i rozpuszczeniu. Objawy udaru zwykle zmniejszają się lub cofają w miarę upływu czasu, jeśli udar jest skutkiem zatoru tętnicy. Najbardziej nasilone są na początku choroby.

Zdarza się, że większość objawów neurologicznych, lub nawet wszystkie, ustępują pod wpływem leczenia i rehabilitacji. Niestety, bywa też, że udar mózgowy pozostawia trwałe uszkodzenia. Chory może, na przykład, do końca życia cierpieć na niedowład połowy ciała, czy też zaburzenia mowy.