Białe kitle szczerzą zębiska wysublimowanym grymasem profesionalnego uśmiechu.

Będzie dobrze,szepcze szyderczo lancet puszczając oczko do przerażonej ofiary.

Kłuję bezboleśnie,fturuje filuternie igła,grymaśnie wydymając brzuchate wrzeciono bulu.

,,Kaczka" cichutko chichocze koło łóżka-możesz na mnie liczyć nieboraku!

Blady,jak opłatek,wychudzony sąsiad,któremu zapominalska kostucha darowała życie,

trzyma wyciągnięty ku górze kciuk.

To znak! Jadą po ciebie ,,piguły"-pokrytym białem welonem-wehikułem życia.

Koniec złudzeń bracie-zrzucaj gacie i ubieraj podaną ci koszulkę cierpiętnika.

Wwożą cię do niebieskiego piekła,gdzie czeka:igła ,lancet i kat,na spopielałe ze strachu ciało,

drzące wewnętrznymi fiszbinami jestestwa.

Już czas,znika dopełniony dzień,niech się wreszcie,do diała stanie.

Wczoraj mi się to zdarzyło,myślałem o tym lat wiele,

ujrzałem Ją na na swej dróżce w piękną słoneczną niedzielę.

Szczęście,jakie mnie dopadło,o którym marzyłem skrycie,

spotkałem na dzikiej plaży,miłość na całe życie.

Kochanie pamiętam,jak w rozświetlony ranek,

podarowałaś mi serce ,ofiarowałaś wianek.

Drzące z rozkoszy usta i rozpalone ciało,

kochało,namiętnie kochało.

Bukowina,nie ta bliska,swojska,tatrzańska,lecz daleka.

Malachitem lasów i błękitem woroneckim malowana.

Marzy mi się!

Bukowina,ta od wołków wyganianych,monastyrów malowanych,

najbliższa,rodzinna,ukochana.

Daleka kraina mych wspomnień i snów,

drewnianych chat i rzeżbionych wrót.

Srebrzystych potoków,borów pełnych zwierza,

moja Bukowina w myslach i pacierzach.

Powrócę tu!

Pofiglował,bym sobie,gdybym miał dziewczynę.Wskoczył,bym wieczorkiem do niej pod pierzynę.

Zabawił,bym się setnie ,gdybym miał dziewuchę.Tańczył,bym z nią nockami i pił berbeluchę.

Po co mi  dziewczyny,na co mi dolary,kiedy posiwiałem i jestem już stary.

To co pozostało dla starego pryka,kieliszek gorzały i dobra muzyka.

Wirujące gwizdozbiory w przepastnej otchłani kosmosu,rozrzucone rękami Stwórcy na nieboskłonie nocy.

Dysząca błękitem,kulista planeta ziemia,ze swym giermkiem-pucułowatem księżycem.

Matka życia,ludzi,zwierząt i roślin,pyłek wszechświata,niedoskonały,ale bliski i kochany.

Stygnąca magmowa kula,serwująca życie i śmierć.

Bądz wieczna i żyj ku chwale Najwyższego

Budzi się dzień-radosny,promienny,rozchełstany.

Złotymi warkoczykami pieści okienko mej duszy.

Wstaje dzień i biegnie po kroplach porannej rosy,

w błękit rozżarzonych niebios,do swego kresu.