Teatr przyjazny Seniorom

„Absolwent” to nie tylko opowieść o samotności młodego człowieka, ale też wnikliwy portret hipokryzji klasy średniej.

Ameryka. Burzliwe lata 60., w tle rewolucja seksualna, Beatlesi i zapach marihuany. Ben kończy prestiżową uczelnię i zupełnie nie wie, co zrobić ze swoim życiem. Bunt przeciwko rodzicom, zauroczenie dojrzałą kobietą i inicjacja seksualna – oto jego pomysły na dorosłego siebie. Podnosi się i upada, boi się i jest odważny, zakochuje się i załamuje jednocześnie. Czy uda mu się żyć na własny rachunek?

Reżyseria: Jakub Krofta
Przekład: Jacek Poniedziałek
Scenografia: Jan Polivka
Kostiumy: Ilona Binarsch
Muzyka: Vratislav Šrámek
Asystent reżysera: Ewa Słobodzianek

Obsada:
Krzysztof Brzazgoń – Beniamin
Agnieszka Warchulska – Pani Robinson
Krzysztof Dracz – Pan Robinson
Anna Szymańczyk – Elaine
Jolanta Olszewska – Pani Braddock, Striptizerka
Mariusz Drężek – Pan Braddock
Andrzej Blumenfeld – Psychiatra, Pastor, Gość w barze
Piotr Siwkiewicz / Waldemar Barwiński – Recepcjonista, Barman, Carl

Prasa o spektaklu:
"Absolwent" Jakuba Krofty nie jest diagnozą społeczeństwa, bo nie ma nią być. To spektakl o relacjach rodzinnych, o słabości młodych ludzi podatnych na konformizm, i o miłości, która może być jedyną szansą, by się całkiem w tym zwariowanej epoce nie pogubić. (…) Prawdziwą aktorską kreację stworzyła w tym spektaklu Agnieszka Warchulska. Jej Pani Robinson uwiodłaby każdego mężczyznę. Jest świadomą swej kobiecości dojrzałą kobietą, niczym kot z myszą bawi się uczuciami młodego człowieka.
/Polska Metropolia Warszawska/

Twórcy o „Absolwencie”:

Jakub Krofta: Chciałbym przede wszystkim tym spektaklem porozmawiać z widzem o dojrzewaniu do własnego życia, o tym, jak ciężko jest konsekwentnie podążać własną drogą wbrew rodzicom, jak trudno zrezygnować z bezpieczeństwa na rzecz wolności. Stosunki rodzice-dzieci i dzieci-rodzice to chyba dla mnie najistotniejszy temat tej sztuki. Okazuje się, podobne problemy przerabiano już 50 lat temu.

Krzysztof Brzazgoń: Ben to gigantyczne wyzwanie dla mnie. To bardzo trudna i złożona rola, ale też mi bardzo bliska. Przede wszystkim lubię teatr psychologiczny, w którym mogę czerpać dużo z siebie, swojej przeszłości, przeżyć. Budując Bena, przechodzę przez wszystkie emocje i stany: załamanie, zauroczenie, strach, zakochanie. Dlatego mój bohater może chwilami śmieszyć, ale jednocześnie wzrusza, bo widać, że ma ze sobą gigantyczne problemy. Udział w „Absolwencie” to dla mnie też szkoła teatru. Dużo uczę się od kolegów, zresztą Krzysztof Dracz był moim profesorem, spotkaliśmy się na trzecim roku. I to dla mnie zaszczyt móc z nim grać w Teatrze Dramatycznym. Pozostali aktorzy Agnieszka Warchulska, Andrzej Blumenfeld, Mariusz Drężek czy Jola Olszewska bardzo mi pomogli, dawali wskazówki, dużo rozmawialiśmy po próbach. Czuję się zatem rewelacyjnie w tym teamie. Mam nadzieję, że widzowie to zobaczą.

Agnieszka Warchulska: Sztuka jest znacznie bardziej pogłębiona niż film Nicholsa. Relacja mojej bohaterki z córką, czy z Beniaminem są rozszerzone. W filmie Pani Robinson służy wyłącznie jako wytrych do dojrzewania Bena, w sztuce możemy poznać motywacje jej działania. Zresztą tu wszyscy bohaterowie mają jakąś historię, są poobijani i poranieni, spotykają się ze swoimi problemami, ze swoim życiem pozornie szczęśliwym. Romans mojej bohaterki i Beniamina jest prowokacją dla wszystkich.