Osteoporoza. Unikanie upadków i urazów to podstawa profilaktyki złamań

Leczenie osteoporozy

Pierwszym krokiem w leczeniu, podobnie jak w profilaktyce osteoporozy jest prawidłowe odżywianie się i aktywny tryb życia.

Zaprzestanie palenia papierosów i ograniczenie ilości wypijanej codziennie kawy na pewno służą zdrowiu tkanki kostnej. Najlepszym źródłem wapnia w diecie są produkty mleczne: mleko, kefir, jogurt.

Osoby, które nie tolerują mleka, powinny uzupełniać dietę preparatami wapnia (o ile nie mają przeciwwskazań, przede wszystkim kamicy nerkowej).

Zapewnienie kościom odpowiedniej dawki witaminy D, to kolejna ważna kwestia. Długie miesiące pochmurnej pogody są w naszym klimacie niekorzystne nie tylko dla psychiki, ale także i dla kości. Pod koniec zimy większość z nas ma niedobory witaminy D. Dotyczy to nawet osób, które wcześniejsze lato spędziły na działkach i przebywały codziennie na dworze. Często jednak osoby starsze źle tolerują słońce, muszą więc unikać bezpośredniej ekspozycji na promienie słoneczne. Jest to argument za przyjmowaniem witaminy D, przynajmniej w okresie jesieni, zimy i wiosny. Dawkowanie wapnia i witaminy D jest określane przez lekarza leczącego osteoporozę. Jeśli ktoś chce przyjmować suplementację wapnia i witaminy D profilaktycznie, może korzystać z gotowych, złożonych preparatów, dostępnych w aptekach bez recepty. Jeszcze raz należy podkreślić, że nie powinny tego robić bez konsultacji z lekarzem osoby, które przebyły epizody kamicy nerkowej.

Uwaga! W leczeniu osteoporozy zapewnienie odpowiedniego zaopatrzenia organizmu w wapń i witaminę D jest bardzo ważne, ale nie wystarcza do uzyskania poprawy gęstości minerałów tkanki kostnej.

Konieczne jest oddziaływanie na tę tkankę, umożliwiające prawidłową relację między procesami niszczenia i odbudowy kości. Służą temu tak zwane leki antyresorpcyjne, czyli leki hamujące nadmierne niszczenie (resorpcję) kości. Należą do nich bisfosfoniany (alendronian, rizedronian, etydronian), selektywne modulatory receptorów estrogenowych (raloksifen), estrogeny, tibolon. Czasem konieczne jest też pobudzenie pracy komórek odbudowujących kość. Działają tak sole fluoru (stosowane w małych dawkach) i strontu. Preparat strontu ma nie tylko działanie pobudzające komórki tworzące kość, ale także antyresorpcyjne, czyli hamujące niszczenie kości. Wybór leku zależy od nasilenia zaniku kostnego, wyników badań biochemicznych. Leczenie ustala lekarz specjalizujący się w leczeniu osteoporozy.

W leczeniu osteoporozy duże znaczenie ma także rehabilitacja.

Najbardziej pożytecznym dla kości wysiłkiem fizycznym jest chodzenie.

Ćwiczenia fizyczne mają na celu zmniejszenie dolegliwości bólowych związanych ze zmianami zwyrodnieniowymi stawów, poprawę stanu mięśni ("gorset" mięśniowy chroni przed złamaniami kręgów), poprawę koordynacji ruchów, która wpływa na lepszą sprawność ruchową i zmniejsza ryzyko upadków.

Osoby chore na osteoporozę nie powinny wykonywać skłonów i skrętów. Dla uniknięcia zachwiania i upadku powinny ćwiczyć w pozycji siedzącej lub leżącej. Ćwiczenia w pozycji stojącej powinny się odbywać w pobliżu ściany lub jakiegoś stabilnego przedmiotu, którego można uchwycić się w razie zachwiania.

Unikanie upadków i urazów to podstawa profilaktyki złamań w osteoporozie. Osoby ze złamaniami kręgów lub znacznym zagrożeniem złamaniami powinny okresowo stosować ortezy chroniące kręgosłup, na przykład sznurówkę biodrową lub wysoki gorset. Należy je zakładać w czasie prac stwarzających konieczność częstego schylania się, przy nasileniu bólów, a także w podróży. Gorsetu nie należy nosić przez cały dzień, ponieważ prowadzi to do osłabienia mięśni. Osoby używające gorset powinny szczególnie pamiętać o codziennej gimnastyce, wzmacniającej ich własny "gorset mięśniowy".