Jaskra. Stopniowa utrata wzroku

Istotą jaskry jest wzrost ciśnienia śródgałkowego w oku. Podwyższone ciśnienie zależy od zaburzeń stosunku wytwarzania i odpływu płynu z gałki ocznej.

Wydaje się, że za wzrost ciśnienia w gałce ocznej odpowiedzialne jest przede wszystkim zahamowanie odpływu płynu. Płyn produkowany jest przez ciało rzęskowe, wypełnia komorę tylną (przestrzeń między soczewką a tęczówką), przepływa przez źrenicę do komory przedniej oka (przestrzeń przed źrenicą, pomiędzy tęczówką a rogówką) i odpływa przez tzw. kanał Schlemma do krwiobiegu.

Podwyższone ciśnienie w gałce ocznej prowadzi do stopniowej utraty wzroku. Początkowo uszkodzone jest widzenie  obwodowe (zawężenie pola widzenia), w końcu, wskutek uszkodzenia nerwu wzrokowego, następuje całkowita ślepota. Jaskra może przebiegać z otwartym lub zamkniętym kątem przesączania. Dzieli się ją ponadto na pierwotną i wtórną.

Jaskra wtórna jest następstwem przebytej wcześniej choroby, na przykład zapalenia naczyniówki, guza gałki ocznej lub powiększenia się soczewki na skutek zaćmy. Zdarza się też jaskra polekowa, najczęściej przy stosowaniu sterydów miejscowo. Przyczyna jaskry pierwotnej nie jest znana. Znane są natomiast następujące czynniki ryzyka jaskry:

• wiek powyżej 35-go roku życia;
• dziedziczność;
• cukrzyca;
• naczna krótkowzroczność (powyżej - 4 dioptrii);
• niskie ciśnienie ogólne;
• miażdżyca;
• skłonność do migren;
• stres.

Jaskra pierwotna rozwija się zwykle w obu oczach. Rzadko może dotyczyć tylko jednego oka. U ludzi rasy czarnej jaskra występuje 4-5 razy częściej, niż u białych.