Choroba wieńcowa. Zawał serca

Koronaroplastyka jest także zasadna we wczesnym etapie zawału, kiedy istnieje szansa, by chociaż część niedokrwionego mięśnia serca uratować przed dokonaniem się martwicy.

Jeżeli zmiany w tętnicach wieńcowych nie mogą być leczone tą metodą, w grę wchodzi operacja pomostowania aortalno-wieńcowego. Polega ona na wszczepieniu fragmentów żył pobranych z kończyny dolnej do aorty i tętnicy wieńcowej, poza miejscem zwężonym. W ten sposób krew dopływa do mięśnia serca z aorty "obwodnicą", zwaną z angielskiego by-passem.

Po zabiegach udrażniających tętnice wieńcowe lub pomostowaniu aortalno wieńcowym konieczne jest przyjmowanie leku zmniejszającego ryzyko zakrzepu. Z reguły lekarze rekomendują kwas acetylosalicylowy.

Zwykle w pierwszych tygodniach czy miesiącach po zabiegu zaleca się - łącznie z małą dawką kwasu acetylosalicylowego - inny lek przeciwpłytkowy (zapobiegający zlepianiu się płytek i powstawaniu zakrzepu płytkowego) - clopidogrel lub tiklopidynę.

Kiedy może być za późno na modyfikację stylu życia?

Nigdy nie jest za późno na modyfikacje stylu życia! Niezależnie od stopnia zaawansowania zmian w tętnicach wieńcowych, przebycia lub nie - zawału serca i liczby przebytych zawałów, dla poprawy stanu zdrowia i kondycji serca ważne jest usunięcie czynników ryzyka.

Papierosy, nieprawidłowe odżywianie się, brak aktywności fizycznej, nieleczone nadciśnienie i zaburzenia gospodarki tłuszczowej, źle kontrolowana cukrzyca - powodują progresję choroby.

Walka z czynnikami ryzyka służy regeneracji  serca, pozwala dłużej i czynniej żyć. Wsparcie bliskich osób jest tu szczególnie ważne, zwłaszcza, jeśli od nich zależą zmiany w sposobie żywienia i atmosfera w domu - nie tylko w znaczeniu miłego nastroju, ale także np. zawartości dymu papierosowego w powietrzu. Wspólne spacery to także cenna pomoc w wyrobieniu nawyku aktywnego trybu życia.