Nadciśnienie tętnicze. Choroba, którą trzeba leczyć

Optymalne ciśnienie tętnicze, to skurczowe poniżej 120 mmHG i rozkurczowe poniżej 80 mmHg, na przykład 115/75 mmHg. Tak wyśrubowane normy ustaliła Światowa Organizacja Zdrowia w oparciu o badania, które wykazały, że od ciśnienia 120/80 mmHg zaczyna się zwiększone ryzyko udaru mózgu i rośnie ono wraz ze wzrostem wartości ciśnienia tętniczego.

U zdrowego człowieka ciśnienie ma prawo wzrastać w czasie wysiłku fizycznego lub pod wpływem emocji. Są to krótkotrwałe wahania i ciśnienie normalizuje się samo. Osoby z nadciśnieniem tętniczym mają wysokie wartości ciśnienie przez całą lub większą część doby. Poza tym, reakcja na wysiłek i emocje jest nadmierna – hipertoniczna - czyli ciśnienie wzrasta niewspółmiernie do ciężkości wysiłku, czy natężenia stresu emocjonalnego.

Ciśnienie skurczowe i rozkurczowe

Kiedy serce kurczy się, krew z lewej komory zostaje wyrzucona do aorty. Powoduje to wzrost ciśnienia w tętnicach. Najwyższa wartość, jaką osiąga wtedy ciśnienie nosi nazwę ciśnienia skurczowego. Najniższe ciśnienie w tętnicach, to ciśnienie rozkurczowe. Występuje ono po fazie rozkurczu komory, tuż przed rozpoczęciem wyrzucania krwi do aorty.

Dla wartości ciśnienia tętniczego ustalone są normy, przekroczenie których oznacza nadciśnienie tętnicze. Górna granica normy dla ciśnienia skurczowego to 139 mmHg, czyli od 140 mmHg zaczyna się nadciśnienie skurczowe. Dla ciśnienia rozkurczowego za nieprawidłowe uznaje się wartości powyżej 90 mmHg.

Ciśnienie tętnicze 139/89 mmHg, mimo że nie spełnia kryteriów nadciśnienia, nie jest zadowalające.

U osób w podeszłym wieku obserwuje się często izolowane nadciśnienie skurczowe (powyżej 150 – 160 mmHg). Wbrew opinii uznawanej przez wiele osób, nie jest to norma dla wieku. Izolowane ciśnienie skurczowe jest czynnikiem ryzyka powikłań naczyniowych - udaru mózgu i zawału serca.