Choroba Alzheimera

Choroba Alzeheimera występuje u osób w średnim i podeszłym wieku. Bardziej zagrożone nią są kobiety. Największa częstość zachorowań występuje po 70-tym roku życia. Około 10 procent osób w tym wieku ma istotne zaburzenia pamięci; około połowa z nich cierpi na chorobę Alzheimera. Po 85-tym roku życia, częstość choroby Alzheimera wzrasta do 20-40 procent

Choroba Alzheimera została opisana po raz pierwszy przez profesora Alojzego Alzheimera w Niemczech w 1907 r. Pacjentem, u którego profesor Alzheimer obserwował postępującą degradację intelektualną była 55-letnia kobieta.

Objawy i przebieg choroby Alzheimera

Chorobę Alzheimera charakteryzują podstępnie rozwijające się zaburzenia procesów poznawczych, takich jak: pamięć, rozumienie, myślenie, liczenie, mowa, możliwość uczenia się. Upośledzeniu ulega też percepcja wzrokowa, orientacja przestrzenna, kontrola nad reakcjami emocjonalnymi, zachowanie, relacje społeczne i motywacja.

Sprawność umysłowa ulega coraz większej degradacji, co prowadzi do całkowitego otępienia. W zaawansowanym stadium choroby człowiek nie jest w stanie wykonywać najprostszych czynności związanych z życiem codziennym, i samoobsługą, takich jak ubieranie się, jedzenie.

W chorobie Alzheimera wyróżnia się trzy stadia:

I stadium - pojawiają się zaburzenia mowy. Choremu trudno jest znaleźć właściwe słowo; stara się ominąć tę przeszkodę, zastępując jakiś termin opisem. Zaczynają się zaburzenia pamięci. Chory nie pamięta, gdzie położył jakieś przedmioty, gubi rozmaite rzeczy, wielokrotnie zadaje te same pytania. W tym okresie często chory człowiek nie zdaje sobie sprawy, że coś jest nie tak, podczas gdy jego otoczenie widzi zmiany w jego zachowaniu. Ten okres to początek problemów w pracy, kłopoty z prowadzeniem samochodu. Zaczynają się psuć relacje rodzinne - chory odsuwa się od bliskich, przestają go interesować sprawy rodzinne. Zdarza się, że na początku choroby występują objawy depresji.

Pierwsze stadium choroby Alzheimera trwa zwykle od 2 do 4 lat. Jest to okres, w którym powinno się rozpocząć leczenie, dlatego tak ważna jest możliwie wczesna diagnostyka.

II stadium trwa również od 2 do 4 lat. Jest to okres, w którym widoczne są już znaczne ubytki intelektualne u chorego. Nie czyta, nie rozumie treści filmów, nie jest w stanie słuchać z uwagą i prowadzić rozmowy. Po pewnym czasie traci umiejętność posługiwania się sztućcami; musi być karmiony. Nie chce i nie potrafi sam przebrać się, nie dba o toaletę i nie rozumie potrzeby zachowywania higieny. Nie kontroluje zwieraczy - trzeba mu zakładać pampersy w nocy i w dzień. Chory w tym okresie bardzo często chudnie, nawet o 10 kg, jest apatyczny, depresyjny, albo przesadnie euforyczny. Wielu chorych jest podejrzliwych wobec swoich opiekunów; zdarza się, że są agresywni lub mają stany lękowe. W tym stadium osoba cierpiąca na tę chorobę może nie rozpoznawać samego siebie i obawiać się, a nawet czuć przerażenie na widok swojego odbicia w lustrze. Pojawiają się też wyraźne problemy z chodzeniem. Sztywność mięśniowa i brak elastyczności ruchów przypominają zaburzenia typowe dla choroby Parkinsona.