Choroba Parkinsona

 

Diagnostyka choroby Parkinsona

 

Podstawą diagnostyki choroby Parkinsona jest badanie neurologiczne. Wstępną diagnozę może postawić lekarz rodzinny.

 

Leczenie choroby Parkinsona

 

Leczenie farmakologiczne jest nieodzowne w rozwiniętej chorobie Parkinsona. Stosuje się leki, które zmniejszają sztywność mięśni i drżenie. Najczęściej ordynowanym preparatem jest levodopa - substancja będąca prekursorem dopaminy. Po przedostaniu się z krwi do płynu mózgowordzeniowego i tkanki mózgowej ulega ona przemianie do dopaminy i uzupełnia ten, brakujący w układzie nerwowym, neurotransmiter.

Dodatkowo stosowane są leki, które:

• Wzmacniają działanie dopaminy (amantadyna).
• Pobudzają receptory wrażliwe na dopaminę, czyli zastępują jej działanie (bromokryptyna, pergolina)..
• Hamują rozkład dopaminy, przedłużając jej działanie (selegiline, entacapone).

 

 

W leczeniu choroby Parkinsona mają zastosowanie także zabiegi chirurgiczne. Polegają one na ablacji (zniszczeniu, przecięciu) pewnych struktur, w celu zniesienia lub złagodzenia spowolnienia ruchowego, lub na implantowaniu stymulatorów, pobudzających odpowiednie miejsca w centralnym układzie nerwowym i hamujących drżenie.

Bardzo ważne jest zachowanie przez chorego sprawności i samodzielności. To one są najbardziej zagrożone, ponieważ choroba wpływa negatywnie przede wszystkim na funkcję ruchową organizmu. Należy więc podkreślić znaczenie aktywnego trybu życia. Możliwie jak największa codzienna aktywność i regularne ćwiczenia fizyczne mogą spowolnić pogarszanie się sprawności ruchowej organizmu lub nawet ją poprawić.