Choroba wieńcowa. Aktywność fizyczna w profilaktyce i chorobie

Ćwiczenia po zawale

Osoby, które przebyły zawał serca mają zwykle ustalony w trakcie pobytu w szpitalu program ćwiczeń. Jest on modyfikowany przez lekarza w ambulatorium w miarę upływu czasu i postępu rehabilitacji pozawałowej. Po niepowikłanym zawale serca, gdy nie ma objawów niewydolności krążenia, bólów wieńcowych i zaburzeń rytmu serca, powrót do pełnej aktywności następuje po około 3 miesiącach. Jest to powrót stopniowy, czyli ćwiczenia są zalecane od początku rekonwalescencji, zmienia się tylko ich intensywność i zakres.

Osoby z niestabilną dławicą piersiową

Jest oczywiste, że nie mogą ćwiczyć osoby z niestabilną dławicą piersiową, która jest wskazaniem do natychmiastowej hospitalizacji i unieruchomienia w łóżku, aż do czasu zapewnienia odpowiedniego ukrwienia mięśnia serca (zabieg chirurgiczny, leczenie farmakologiczne).

Osoby ze stabilną dławicą piersiową

Osoby ze stabilną dławicą piersiową powinny uprawiać regularny wysiłek fizyczny. Jest to doskonały sposób na poprawę ukrwienia mięśnia serca. Dzięki pobudzaniu jego pracy, tworzą się bowiem dodatkowe drobne naczynia krwionośne. Zapewniają one tzw. krążenie oboczne, dzięki któremu krew może dopływać z innych tętnic do fragmentu mięśnia serca, którego tętnica zaopatrująca jest zamknięta lub znacznie zwężona.

Regularny wysiłek fizyczny prowadzi do korzystnych zmian nie tylko w sercu.

Także w mięśniach poddanych treningowi zmienia się sposób wykorzystywania substancji energetycznych na bardziej ekonomiczny. Dzięki temu, mięśnie wymagają mniej tlenu, czyli serce może im dostarczać mniej krwi tętniczej. Mniejszy wysiłek serca to jego mniejsze zapotrzebowanie na tlen, czyli mniej powodów do występowania bólów wieńcowych. Osoby ćwiczące przekonują się same, że trening poprawia ich wydolność wysiłkową, czyli mogą wykonywać coraz większy wysiłek fizyczny bez bólów wieńcowych.