Choroba Parkinsona

Choroba Parkinsona związana jest ze zmianami zwyrodnieniowymi tkanki nerwowej, tworzącej w centralnym układzie nerwowym tak zwany układ pozapiramidowy. Układ ten wpływa na napięcie mięśniowe, postawę ciała i automatyczne czynności ruchowe (np. chód). Choroba Parkinsona jest powoli postępującym schorzeniem centralnego układu nerwowego, uszkadzającym jego część pozapiramidową, charakteryzującym się spowolnieniem ruchowym, sztywnością mięśni, drżeniem spoczynkowym i trudnościami w utrzymaniu prawidłowej postawy ciała.

W chorobie Parkinsona uszkodzeniu ulegają komórki nerwowe, w których przekaźnikiem impulsów (tzw. neurotransmiterem) jest substancja zwana dopaminą. Choroba Parkinsona występuje u ludzi w różnym wieku, nawet u dzieci. Zwykle jednak zaczyna się po 40-tym roku życia, a częstość jej występowania wzrasta w starszych grupach wiekowych. Zajmuje czwarte miejsce wśród chorób degeneracyjnych centralnego układu nerwowego.

Jak dzieli się parkinsonizm?

Parkinsonizm pierwotny, niezwiązany z innym schorzeniem. Jest to właśnie choroba Parkinsona.

Parkinsonizm wtórny, czyli zespół Parkinsona. W tym przypadku objawy zaburzeń funkcjonowania układu pozapiramidowego są wtórne do różnych czynników, czyli spowodowane przez inne choroby lub zaburzenia, na przykład:

• działania niektórych leków (rezerpina, leki przeciwpsychotyczne),
• przebyte zatrucie tlenkiem węgla (czadem);
• guzy mózgu,
• udar mózgowy,
• krwiaki śródczaszkowe,
• przebyte zapalenie mózgu.