Właśnie przeczytałam na fejsbuku, że grupa Zdrowo Podjeść!, o której wam ostatnio wspominałam, nie próżnuje. W sobotę organizuje kolejne wspólne gotowanie. Niestety miejsc już nie ma. Ostatnio każdy chwalił się daniami, które najlepiej mu wychodzą, a teraz będą musieli zmierzyć się z potrawami kuchni arabskiej, bo spotkanie jest pod hasłem Arabian Night. Paweł Sito, który na naszym portalu tworzy listę przebojów dwóch stuleci, zdradził mi, że nigdy wcześniej nie gotował nic arabskiego i nie będzie się porywał na jakieś skomplikowane danie. Zapowiedział, że zrobi sezamki. Szykuje się prawdziwa uczta. Pokażemy wam fotorelację z biesiady, a na fejsbuku na grupie Zdrowo Podjeść! pojawią się przepisy na arabskie przysmaki wraz ze zdjęciami.



Zainspirowana tym rejonem świata, postanowiłam bliżej przyjrzeć się tejże kuchni. Wielu cennych informacji udzieliła mi Marzena Warsztocka, która doskonale ją zna i świetnie przyrządza arabskie przysmaki, prowadzi bloga kulinarnego Arabskie smaki oraz sklep arabskie.pl. 
Na tę kuchnię składają się tradycje kulinarne co najmniej kilku krajów. Można ją podzielić na kuchnię Bliskiego Wschodu i krajów Północnej Afryki, bowiem kuchnia syryjska czy libańska różni się 
od tej w Tunezji czy w Maroku. Składniki są prawie takie same, dania i metody ich przyrządzania podobne, ale w każdym rejonie stosuje się inne mieszanki przypraw, inne przepisy.

W menu mieszkańców Arabii Saudyjskiej, Kuwejtu i Emiratów Arabskich od zawsze było głównie mięso owiec i wielbłądów oraz ich mleko. Posiłki były urozmaicane przyprawami i produktami z oazy. Dziś w tych krajach warzywa i owoce nadal mają drugorzędne znaczenie. Zupełnie inaczej jest w krajach dawnej Asyrii, zamieszkiwanych przez fellahów - rolników, uprawiających ziemię. Obok mięsa, głównie baraniny, jagnięciny, wołowiny w kuchni libańskiej, syryjskiej, palestyńskiej dominują warzywa, owoce i całe bogactwo przypraw i ziół.

Kuchnia Północnej Afryki to wpływy kuchni bliskowschodniej, śródziemnomorskiej i kontynentalnej afrykańskiej. Bardzo popularnym mięsnym daniem jest tam tadżin czyli duszona wołowina, jagnięcina lub kurczak pokrojone w kostkę z warzywami, przygotowywany w charakterystycznym glinianym naczyniu. Dania są zazwyczaj pikantne - nie żałują tam papryczki chili. Robią z niej harrisę czyli bardzo ostrą pastę z dodatkiem czosnku i przypraw. Słynną przyprawą jest popularna w Afryce Północnej, szczególnie w Maroku, ras el hannout, w skład której wchodzi ponad dwadzieścia ziół i suszone pączki róż. Dodaje się ją do ryżu, kaszy kuskus, do potraw jednogarnkowych.
W kuchni Bliskiego Wschodu używa się dużo warzyw. Głównie cieciorkę, bób, soczewicę, okrę, pomidory, bakłażany, paprykę, cebulę, czosnek, kabaczki, karczochy, pietruszkę i różne rodzaje sałat. I przyprawy. Mnóstwo aromatycznych przypraw, które nadają daniom charakterystycznego smaku i zapachu. Głównie są to kumin, cynamon, goździki, mięta, kardamon, kolendra. Niektóre z nich oprócz poprawiania smaku potraw mają działanie lecznicze, np. kumin i kolendra usprawniają trawienie.
Najpopularniejsze dania Bliskiego Wschodu to hommos - pasta z cieciorki z dodatkiem tahini czyli pasty z sezamu, kebab z mięsa baraniego lub wołowego, tabbouleh czyli sałatka z pietruszki z dodatkiem kaszy burgul i warzyw. Wśród przystawek ważne miejsce zajmują również jebra - farsz z ryżu z mięsem lub warzywami zawijany liście winogron i makdous - kiszone małe bakłażanki nadziewane orzechami włoskimi, papryką i czosnkiem.
Arabowie do posiłku piją przede wszystkim wodę. W ciągu dnia gaszą pragnienie sokami owocowymi lub ayranem czyli zimnym jogurtem z wodą i solą. Uwielbiają też herbatę, mocną i bardzo słodką, do której dodaje się kardamon. Najpopularniejszym arabskim deserem są baklava i kunafa oraz ciasteczka mamoul nadziewane daktylami lub pistacjami albo orzechami. Ciasteczka przygotowuje się z pomocą drewnianej foremki, która nadaje im kształt.

Ponoć, by poznać prawdziwą kuchnię arabską, nie wystarczy tam pojechać na wakacje i stołować się w restauracjach. Prawdziwe arabskie jedzenie zjemy w domach. Są oczywiście dobre restauracje, gdzie miejsca rezerwowane są z wyprzedzeniem, ale trzeba je znać. Kiedyś rozmawiałam z gwiazdami o jedzeniu i wtedy Katarzyna Figura opowiadała mi o swojej niezapomnianej podroży do Egiptu, gdzie pojechała na międzynarodowy festiwal filmowy. Któregoś dnia wybrała się na wycieczkę do biednej dzielnicy Kairu i tam kupiła na ulicy od mężczyzny w dżelabie arabski chleb - pitę, którego smak i zapach pamięta do dziś. I nie dorównały mu nawet bankietowe potrawy, które aktorka jadła wcześniej. 



Jakie arabskie dania robicie w domu? Ja najbardziej lubię pasty z bakłażana i ciecierzycy oraz kotleciki z ciecierzycy.   
 


Japoński producent wag otworzył w Tokio nietypową restaurację Tanita Shokudo. Ponoć Japończycy zaczęli martwić się o swoje nawyki żywieniowe i napływ żywności z Zachodu. Jedzą więcej frytek i hamburgerów, co przekłada się na tycie i coraz częstsze choroby. 
Już dziesięć lat temu gerontolog Makoto Suzuki, geriatra Bradley J. Willcox oraz antropolog D. Craig Willcox udowodnili, że długowieczność Japończyków wcale nie wynika z jakichś szczególnych predyspozycji dziedzicznych, a z diety i zdrowego trybu życia (mało stresu, dużo relaksu). Naukowcy przyjrzeli się 
Okinawie - japońskiemu archipelagowi, na którym żyło najwięcej stulatków na świecie i w swojej książce "Program Okinawa" postawili tezę, że tak wielu mieszkańców Okinawy dożywa sędziwego wieku, ponieważ mają niski poziom cholesterolu, czyste tętnice dzięki czemu rzadko chorowali m.in. na raka piersi czy chorobę wieńcową, a w związku z tym dłużej żyli.
Naukowcy zbadali też jak żyją mieszkańcy Kraju Kwitnącej Wiśni, którzy wyjeżdżają z Japonii. I okazało się, że zmieniając otoczenie, zmieniali tryb życia na bardziej stresujący oraz sposób żywienia. A to wiąże się z większą podatnością na zachorowania, np. chorobę wieńcową. Dziś na Okinawie spotyka się coraz więcej chorych. 


Ale wierni swojej diecie Japończycy nie muszą się martwić. Ich sposób odżywiania cały czas stawiany jest za wzór. Jedzą warzywa z własnych upraw, gotują je na parze, bez tłuszczu, w menu dominują owoce morza, wodorosty. A korzyści zdrowotne płynące z jedzenia owoców morza wszyscy znamy. Są przede wszystkim źródłem kwasów omega -3, które chronią przed rakiem. Ponadto nie najadają się do syta, a zapełniają żołądek mniej więcej w osiemdziesięciu procentach. 
Naukowcy uważają, że należy przestać jeść, gdy poczujemy pierwszy sygnał sytości i następnie odczekać 20 minut, aż żołądek prześle do mózgu informację o tym, że jest pełen. Tylko jak wytrzymać te 20 minut, gdy na talerzu jest jeszcze pyszne jedzenie, którego nie powinno się marnować :) 



Nowa restauracja nie jest stworzona z myślą o osobach z nadwagą, chociaż ci, którzy mają nadprogramowe kilogramy na pewno szybko je zgubią stołując się w niej. Właściciel proponuje tylko zdrowe jedzenie. Żaden posiłek nie przekracza wartości odżywczej 500 kcal. Ponadto na każdym stoliku jest kuchenna waga, na której można sprawdzić ile waży podane danie i czy nas nie oszukano. Niezła promocja firmy! Jest także minutnik, który odlicza zalecane 20 minut na zjedzenie posiłku. 
Ciekawostką jest to, że przychodząc na obiad, można poprosić dietetyka o bezpłatną poradę dotyczącą właściwego odżywiania się. Ale najpierw trzeba poddać się badaniu BMI (podaje się wzrost i wagę, by obliczyć współczynnik masy ciała). Specjalista podpowie także co zamówić z karty. 
To chyba miejsce dla zdeterminowanych :) Ja lubię się delektować jedzeniem i od czasu do czasu pozwolić sobie na małe co nieco. I to powyżej 500 kalorii :) 
Pomysł na tego typu biznes powinni podchwycić szczególnie amerykańscy i polscy biznesmeni.     
A następnym razem powiem wam dlaczego sushi może być dla nas niebezpieczne.  

Każdy z nas ma swoje ulubione potrawy, które kiedyś robiła babcia czy mama. Dania, które kojarzą się z domem, z dzieciństwem. Znamy dokładnie ich smak, zapach, ale nie potrafimy odtworzyć, bo albo nie mamy receptury albo ingrediencje dziś nie te. Jedno jest pewne: tych potraw nic nie jest w stanie zastąpić. 
Dla mnie są to ziemniaki z sosem cioci Józi. I nie chodzi tu o ziemniaki, a o ten sos. Gęsty, kremowy, zaprawiany żółtkiem oraz tłustą, wiejską śmietaną, którą ciocia zbierała z mleka od swojej krowy. Niby zwyczajny, ale na samą myśl o nim, ślinka mi cieknie. Ostatnio jadłam go chyba 20 lat temu. I wiele bym dała, by znów poczuć ten smak. Ciekawe czy dziś byłby taki sam. Innym moim przysmakiem są uszka z grzybami, które robi babcia Zosia. Tylko na święta, ale za to w hurtowych ilościach. Obdziela nimi całą familię. W zeszłym roku, po raz pierwszy lepiłyśmy je wspólnie. Nauczyłam się je sklejać i dokładnie spisałam recepturę na ciasto i farsz. Szkoda, że przepisu na sos sobie nie zapisałam.


Gdy za oknem minus 15, a gdzieniegdzie nawet minus 30, całe nasze ciało i organizm krzyczą, że chcą się rozgrzać. Gorące gofry, tłuste golonka, kiełbasy tylko nas utuczą. Jak akurat nie jesteśmy na narciarskim wypadzie, mniej się ruszamy, więc też nie potrzebujemy aż tyle energii, co w golonce. Na początek dnia proponuję wysokoenergetyczne śniadanie: np. domowej roboty granolę z mlekiem lub jogurtem i owocami. 
Podstawą każdego dania powinny być warzywa i owoce. Zimą lepiej korzystać z mrożonek. Zbierane w sezonie i od razu zamrażane, są zdrowsze niż warzywa, które miesiącami gdzieś leżakują. Mają więcej witamin i składników odżywczych niż „świeże” o tej porze roku. My dziś w domu zjemy rozgrzewające ragout z grzybów, fasoli i warzyw z grzankami czosnkowymi. Niezła na zimowe dni jest też gęsta,  gorąca fasolka po bretońsku (ja robię bez kiełbasy). A jak dodamy do niej cząber i majeranek, obejdzie się bez wzdęć. 
Po pracy umówiłam się z koleżanką na gorącą czekoladę. Czasem w domu robię filiżankę dla siebie i córki Ingi. W garnuszku mieszam mleko ze śmietanką UHT w proporcjach pół na pół i doprowadzam do wrzenia. Czasami dorzucam jeszcze kilka ziarenek wanilii lub laskę cynamonu. Dodaję połamaną czekoladę, mieszam. I gotowe! Niektórzy dodają też szczyptę chilli. A wy dokąd chodzicie na gorącą, gęstą i aromatyczną czekoladę?