Pstryk i...

Pstryk i błysnęło mi 60 vat życia! Dobrze, że nie oślepłam z wrażenia. Bo jak to, tak bez uprzedzenia, bez żadnej umowy, porozumienia włączyć mi do pamięci obcy strumień świadomości?! Nie zgadzam się, protestuję! Przecież nadal tkwi we mnie tamta 30-latka, no, dobra, 40-latka, wciąż ja i tamta biegamy w tych samych rozmiarowo spodniach, może ja nieco wolniej, jakby płuca schudły do rozmiaru S, niemniej pstro w głowie trzyma ten sam poziom, rozdziawiona gęba na widok przelatujących żurawi podobnie.

Patrzę na tamtą, cholera, co z tego, że głupiutka, ale młodo ładna, ani jej w głowie żelazko do prasowania zmarszczek, siadła bezczelnie w fotelu w za krótkiej spódnicy i jednym okiem drwiąco spogląda na moje kolana, drugim mizdrzy się do lustra. W lustrze ani jednej zmarszczki! Zezuj, zezuj smarkata, jeszcze nie wiesz, że i lustra obłażą liszajami.

Kątem oka spoglądam na tę drugą, ozdobioną 60-cio vatowym strumieniem: och, taka mądra, nawet parkować tyłem prawie potrafi, klika w klawiaturę komputera jak nie przymierzając Adam Makowicz w klawisze fortepianu, a jak przygotuje rybę po chińsku, to klękajcie narody, po prostu kwintesencja doświadczeń i uroku osobistego, nic tylko first lady dojrzałości.

Więc czemu krzywi się ta ona, dlaczego te milion pięćset sto dziewięćset zmarszczek tak ją wkurza co rano? Nie mam pojęcia. Idę pobiegać z psami, może jakaś odpowiedź przylepi się do kalosza. Bo u mnie, jak w Krakowie na Brackiej, pada deszcz.