Goodbye Venice!!!

Przysłowia są mądrością narodów, niektóre powiedzenia również, ale nie wszystkie, o nie!

Oto ni z gruszki, ni z pietruszki stałam się ofiarą mycia zębów rano i wieczorem, a pazerne liczenie na spiżowy piedestał wzorca dla innych, mniej ochotnych, diabli wzięli.

Analizując w lustrze stopień zaawansowania osobiście i w extra gatunku wyhodowanych zmarszczek, dostrzegłam coś nowego - sygnalizator niezwłocznej wizyty u stomatologa. Cóż było robić, jako zdyscyplinowana facetka, wybrałam się w podróż z jednego krańca miasta na drugi. Maestro - lekarz dentysta z klasą biznesmena szanującego każde źródło finansowania, przyjął mnie, jakbyśmy widzieli się najdalej przed tygodniem, ja nie musiałam udawać niczego, w końcu świadomie i pod znany adres przytruchtałam.

Fotel maestra wygodny: góra – dół, kąt nachylenia mniej lub bardziej rozwarty, gdyby jeszcze masował okolice kręgosłupa, czułabym się niczym w SPA. No i zaczęło się komfortowe polegiwanie w symbiozie z nowoczesną techniką bezbolesnego leczenia.

Bodajże po czwartej wyleżanej wizycie, gdy już nie wypadało nie zapytać o koszty, pożałowałam po raz pierwszy porannego i wieczornego szorowania uzębionej jamy gębowej. Ponad pół wieku szorowania na nic?! Niezliczone ilości zdartych szczoteczek, wyciśniętych tubek pasty karnie stanęły przed oczami, tarasując horyzont do tego stopnia, że armia z chińskiej terakoty od razu zdała się mniejszym cudem niż stan mojego rachunku bankowego w aspekcie urlopowych planów. Tyle złotówek obróciło się wniwecz, tyle minut zmarnotrawionych przy umywalce! Gdyby to skumulować, byłabym może nie milionerką, ale całkiem posażną damą, a przy okazji utrzymanką NFOZ (coś mi dama zgrzytnęła na widok utrzymanki).

A wystarczyło tylko:

a)      zrezygnować już w dzieciństwie z manii szorowania,  

b)      dziś zamiast do prywatnego gabinetu maestro, udać się do przychodni i zastukać do odpowiednich drzwi,

c)       tam rozewrzeć paszczękę na dowód, że stan uzębienia wynosi zero lub jeden i

d)      poczekać na nowiutki garniturek zębów.

Garniturek prosto spod igły i tylko za jeden, jedyny uśmiech. Że bezzębny?, a cóż to szkodzi, skoro żadnych przy tym wydatków!

Musiałam dotrwać do 60-tki, żeby to odkryć, ot emerytowany geniusz!

Moja ukochana Wenecja uwięziona w kieszeni maestro, a to się porobiło!