Co w życiu, to na scenie

„I will survive” Glorii Gaynor to hymn przetrwania. To ma dla Pani znaczenie?

Całe życie zabiegałam o niezależność. Prowadzenie prywatnego teatru to ogromne wyzwanie, pokonywanie problemów, odpowiedzialność i determinacja.

Skąd Pani czerpie te siły?

Z pasji i miłości do teatru. Jeśli wejdzie się w spiralę zdarzeń i zadań, trzeba umieć im sprostać i należy być odpowiedzialnym. A żeby to udźwignąć, trzeba wykrzesać z siebie siły i ciągle stawiać czoło wyzwaniom. Trzeba ładować baterie w pięknych momentach, które nie trwają wiecznie.  Życie jest w piękne – dokąd żyjemy wszystko jest w naszych rękach.

Z wiekiem przychodzi to Pani łatwiej?

Z wiekiem – mądrzej i rozsądniej, ale zawsze z tą samą młodzieńczą pasją i determinacją. Każde moje kolejne wyzwanie to nowa premiera, pozyskiwanie publiczności, radość bycia na scenie i sukcesy mojego teatru. Całe moje życie związane jest z tańcem, kocham to, co robię i zawsze idę na całość.