Co w życiu, to na scenie

Czego słucha Pani w wolnym czasie?

Muzyki bardzo melodyjnej, wykonywanej np. przez Franka Sinatrę, Nat King Cole’a, Barry’ego White’a, Tinę Turner, Celline Dion, Joego Cocera, i muzyki włoskiej. To znana, piękna muzyka, która pobudza zmysły i wprowadza w dobry nastrój, a często jest cudownym wspomnieniem….

Na pierwszym miejscu Pani listy przebojów znalazło się „Sailing” Roda Stewarta. Dlaczego?

Bo mówi o samotności, która dotyczy nas wszystkich. Coraz częściej żyjemy jako single. Trzeba pokochać samotność. Trzeba się nauczyć z nią żyć, a często jest potrzebna, żeby się wyciszyć. Ja umiem być singlem, pomimo, że jestem w kolejnym związku małżeńskim. Uważam, że w życiu trzeba polegać na sobie, wtedy jest mniej rozczarowań. Poza tym uwielbiam Roda Stewarta. Śpiewa tak, jakby mi szeptał do ucha…

Na tej liście powtarza się kilka nazwisk.

Frank Sinatra, Luis Armstrong – to fantastyczni artyści, wspaniali mężczyźni. Lubię elegancję Franka, jego aksamitny głos. Nie ma piękniejszej piosenki, niż „My Way”. To cudowne podsumowanie drogi życia. A Armstrong? Niezwykły, elektryzujący głos, którego do dziś nikt nie zastąpił. Nikt nie wykonał „The Wonderful World” tak, jak on. Kocham też Barry’ego White’a. Kojarzy mi się z relaksem, z seksem, ze wszystkim, w czym można się zatopić.

Wśród typowanych przez Panią przebojów mniej jest piosenek wykonywanych przez kobiety. Ale te wokalistki, które Pani wymienia, to osoby o mocnych charakterach.

Tina Turner reprezentuje dynamikę, seks, ekspresję uosobieniem czegoś, co każda kobieta powinna od niej brać. Jest silna, energiczna, i bez względu na to, ile ma lat, ma ten sam temperament. To przykład na to, jak żyć, jak pracować, jak się czuć, bez względu na upływ czasu. W piosenkach Glorii Gaynor uwielbiam rytm. Zaczyna się tak, jak w życiu – niepewnie, a kończy się szaleństwem.