Prozaiczni i romantyczni

Wszystko zaczęło się osiemnaście lat temu, gdy bohaterowie - grani przez Julie Delpy i Ethana Hawke'a spotkali się przez przypadek w pociągu i wysiedli, by przez jedną noc zwiedzać Wiedeń. Dziewięć lat później spotkali się w Paryżu - już nie przez czysty przypadek. Mieli godzinę by zdecydować, czy dać sobie szansę, czy rozstać się na zawsze. Spacerowali i rozmawiali, rozmawiali, rozmawiali.

W "Przed północą" też rozmawiają. Razem z przyjaciółmi, ale przede wszystkim we dwoje. Rozmawiają i się kłócą. Widzowie śmieją się - czterdziestoletni Delpy i Hawke porażają poczuciem humoru, luzem, spontanicznością - by za chwilę wstrzymać oddech. Czy sprzeczka kochanków to jeszcze sprzeczka, czy pierwszy krok w kierunku rozstania? Dramatyczne decyzje są zdają się być zawieszone nad głowami bohaterów. Czy przetrwają? Momentami wręcz trudno patrzeć i słuchać intymnych wyrzutów, zarzutów i rzucanych w gniewie oskarżeń. Brzmią zbyt prawdziwie, można zapomnieć, że to tylko film.

Czy Jesse i Celine przetrwają kryzys, którego absurdalny realizm potęguje atmosfera uroczych, greckich wakacji? I czy wielbiciele tej romatycznej filmowej sagi wszechczasów mogą liczyć, że za dziewięć lat bohaterowie wyruszą na spacer, przechadzkę, wędrówkę w trakcie której dowiemy się o nich (i o sobie) czegoś nowego? Niewykluczone. Pozostaje czekać, a wcześniej - wybrać się na "Przed północą". Warto!