Ciemno jak w Bramie Skifa el-Kahla

„Jaśminowa rewolucja”  w Tunezji, która zapoczątkowała falę masowych protestów społecznych do jakich doszło w pierwszych miesiącach 2011 we wszystkich krajach arabskich, nie tylko uwolniła kraj od znienawidzonego  prezydenta i władcy kraju Zin Al – Abidina Ben Alego, który uciekł do Arabii Saudyjskiej, ale sprawiła, że do tego kraju  turyści zapuszczają się rzadziej. A szkoda, bo jest w Tunezji co zwiedzać.

Ja zrobiłam to przed rewolucją, bez korzystania z usług biur podróży, a na własną rękę. W ten sposób łatwiej odnajduje się ciekawe rejony, interesujące zabytki, smakuje lokalny koloryt, chłonie zapachy i dowiaduje się więcej o miejscu, gdzie jesteśmy.

Wzdłuż trakcji na zielono świecą minarety meczetów

Biura podróży nie organizują zbiorowych wypadów do Al-Mahdiji, więc naprawdę trzeba tu przyjechać samemu.  Z Monastiru lub Sousse dostać się tu można kolejką SNCFT, zwaną metrem, choć nigdzie nie porusza się ona pod ziemią. Metro du Sahel, bo po tej części Tunezji jeździ, jest jednotorowym tanim środkiem lokomocji. Podróż z Sousse do Mahdiji kosztowała wtedy tam i z powrotem za osobę 4,4 DT (dinara tunezyjskiego, kiedy DT- 1, 98 PLN).

Wzdłuż trasy widać pasące się owce i chude wielbłądy, bawiące się dzieci przy trakcji, gaje oliwne, zadbane nowe wille obok rozlatujących się domostw. Wokół rozrzucone śmieci: butelki po coca-coli i plastikowe worki. Na wszystkich prawie domach są talerze anten satelitarnych. A wieczorem wzdłuż trasy świecą na zielono minarety meczetów.

Al-Mahdija (Mahdia), dawna stolica Tunezji, leżąca około 45 kilometrów od Monastiru ma historyczny charakter, ale też jest wciąż portem rybackim, znanym z bogactwa sardynek. Urzeka autentycznością, niezaburzoną przez turystyczną strefę, którą zbudowano poza granicami miasta. Tu się czuje urok Orientu – mnóstwo małych sklepików i straganów, targujących się głośno ludzi, zapachy ryb i przypraw. Sprzedawcy zachwalają różne odmiany szafranu: w kłębkach i sproszkowanego.