Udane małżeństwo, w którym w każdej minucie toczy się wojna

Helena Bonham Carter wchodzi do gabinetu psychoanalityka. To ascetyczny, skrzywiony Ben Kinsley. Ona rzuca się na zbytkowną kozetkę, on przysiada na krześle. Spięty, akuratny i doskonale obojętny na zwierzenia znudzonej milionerki. A za chwilę magia. Spogląda na jej fioletowe futro na wieszaku, przestaje notować i jak zahipnotyzowany, dotyka je, by w końcu przymierzyć i wtulić się w duży kołnierz. Ta reklamówka Prady, w reżyserii Romana Polańskiego, obiegła Internet. Doskonale ilustruje, to co Muccia Prada uczyniła z firmy zajmującej się produkcją ciężkawych, solidnych toreb podróżnych: zmieniła ją w wart miliony dolarów dom mody sprzedający przedmioty pożądania.

On jest mózgiem, ona ramieniem

Muccia Prada jest najbardziej wpływową projektantką, ale to jej mąż Patrizio Bertelli jest szefem komercyjnej strony biznesu. – On jest mózgiem, a my jego ramionami – mówi o nim Muccia.

Wysoki, postawny Toskańczyk, z siwą grzywą włosów. Klnie jak szewc: – Mam w dupie twoje kowbojskie zagrywki – wrzeszczy na dyrektora prestiżowego domu handlowego Neiman Marcus w USA. Gestykuluje, uderza pięścią w stół. Gdy stwierdził, że lustra w butiku pogrubiają ludzi – zbił je. Gdy ktoś źle zaparkował samochód przed siedzibą firmy – zniszczył mu tylne światła. – Miałem z tego dużą przyjemność – komentował z uśmiechem.

Ona drobna, raczej milcząca, ale potrafi mu bardzo soczyście odpowiedzieć. Ich kłótnie są wręcz legendarne. – Tu w biurze, w każdej minucie, trwa wojna, trzeba być wytrenowanym – komentuje Muccia ze spokojem.

Bitwa zapoznawcza

Tak też się poznali. On właściciel fabryki wyrobów skórzanych, ona właśnie przejęła rodzinną firmę. Na targach w Mediolanie w 1977 r. Muccia zwymyślała go za podrabianie jej toreb, on nie był dłużny i zgryźliwe skomentował jakość jej produktów. W efekcie zatrudniła Patrizio jako głównego zaopatrzeniowca, a po dwóch latach zamieszkali razem w apartamencie w Mediolanie.

On zaczął od pasków do modnych wówczas spodni Levisa z niskim stanem. Te oryginalne, ze względu na cenę, były luksusem, a nosić chcieli je wszyscy. Z kolegą z dzieciństwa postanowił wyprodukować tańsze. Patrizio wyczuł złoty interes i rzucił collage, by się temu poświęcić.

Ona nie mogła być ostrzejszym kontrastem dla Toskańczyka. Grzeczna panna z mediolańskich wyższych sfer w klasycznej spódnicy YSL, która przejęła solidny biznes rodzinny, studiowała nauki polityczne, była zaangażowana w ruch feministyczny, Partię Komunistyczną i zajmowała się pantomimą w Piccolo Teatro (Pantomima była świetnym pretekstem by milczeć – wspominała po latach).