Pacjent ćwiczony w cierpliwości

W porównaniu z rokiem 2012, czas oczekiwania na świadczenia zdrowotne nie uległ znacznym zmianom. Najdłuższa kolejka jest niezmiennie w:

- ortopedii i traumatologii narządu ruchu - około 13 miesięcy,

- stomatologii - niemal 10 miesięcy,

- angiologii -  prawie 7 miesięcy.

W kilku dziedzinach medycyny sytuacja się poprawiła. Najkrócej, bo niecały miesiąc, pacjenci czekają na leczenie w ginekologii onkologicznej i medycynie paliatywnej. Lepiej jest też w endokrynologii, gdzie na świadczenia czeka się ok. dwa miesiące.

Najbardziej znacząca poprawa dostępu do leczenia nastąpiła w okulistyce, endokrynologii oraz otolaryngologii, choć pacjenci i tak muszą się uzbroić w cierpliwość. W połowie 2013 roku kolejki do świadczeń z okulistyki wynosiły prawie osiem miesięcy. Obecnie czas oczekiwania w tej dziedzinie znacząco się poprawił i wynosi ok. pięć miesięcy.

- Długi czas oczekiwania na konsultację ze specjalistą oraz kolejki do badań diagnostycznych generują znaczące koszty dla systemu. Po trwającym wiele miesięcy oczekiwaniu na wizytę a potem na diagnostykę, na właściwe leczenie trafiają pacjenci w zaawansowanym stadium choroby - mówi Karolina Skóra, dyrektor zarządzająca Watch Health Care.

Czekać trzeba też na diagnostykę

Lekarz, by postawić diagnozę, musi mieć wyniki badań. Średni czas oczekiwania na świadczenia z zakresu diagnostyki wynosi 1,8 mies. i jest o pół miesiąca krótszy niż rok temu. W cierpliwość muszą się uzbroić przede wszystkim osoby, które mają skierowanie na badanie bezdechu śródsennego. Czas oczekiwania na wykonanie tego pomiaru wynosi prawie sześć miesięcy. Tak długo muszą również czekać pacjenci, by wykonać badanie elektrofizjologiczne serca. Ponad pięć miesięcy trzeba „odstać”, by skorzystać z rezonansu magnetycznego (MRI). Ale są też badania, które można wykonać prawie natychmiast po rejestracji – dotyczy to gazometrii. Poniżej dwóch tygodni poczekamy na: bronchoskopię, badanie elektroneurograficzne (ENG), USG pęcherzyka żółciowego, kolonoskopię, test na boreliozę, rektoskopię oraz badanie densytometryczne.

- Na stanie zdrowia pacjenta, jego cierpieniu i przyszłych rokowaniach odbija się także długi czas czekania na zlecone zabiegi. Pozostawienie pacjenta bez leczenia wiąże się również ze zwiększonymi bezpośrednimi i pośrednimi kosztami społecznymi. Kosztem bezpośrednim jest przede wszystkim koszt dodatkowego leczenia czy rehabilitacji, natomiast koszty pośrednie związane są z częściową lub całkowitą niemożnością świadczenia pracy, a więc koszty udzielanych rent i zasiłków, czy świadczeń rehabilitacyjnych - mówi dr Krzysztof Łanda, ekspert ds. ochrony i ekonomiki zdrowia, prezes fundacji Watch Health Care.