Ludzie chcą być aktywni, tylko trzeba dać im szansę!

W Polsce najwięcej chętnych do pracy po osiągnięciu wieku emerytalnego jest wśród pracujących na własny rachunek (51 proc.), najmniej – wśród pracowników fizycznych (27 proc.). Czy to oznacza, że Polacy już pogodzili się z perspektywą pracy do 67. roku życia? Ankieterzy pytali o podniesienie wieku emerytalnego we wszystkich krajach Unii. Na wydłużenie czasu aktywności zawodowej zgadza się co trzeci mieszkaniec UE. W Polsce – 36 proc. Co drugi Polak jest temu rozwiązaniu przeciwny, zaś w skali całej UE przeciwników jest o 10 punktów procentowych więcej.

Gorzej natomiast wypadamy pod względem oceny możliwości kontynuowania pracy na takim samym stanowisku aż do osiągnięcia wieku emerytalnego. Unijna średnia to 61,7 lat. W Polsce – 3 lata mniej. Najlepiej swoje możliwości oceniają pracujący na własny rachunek, którzy widzą się w aktualnie wykonywanej pracy do 60,7 roku życia. Ale w tej grupie unijny wynik to prawie 65 lat! Najmniej wiary w możliwość kontynuowania kariery zawodowej bez zasadniczych zmian mają w Polsce pracownicy umysłowi  - uważają, że krótko po 56. urodzinach nie będzie im dane wykonywać swoich obowiązków.

W UE najgorzej swoje możliwości oceniają z kolei pracownicy fizyczni.

Życie społeczne po 55.roku życia

Oczywiście – nie samą pracą żyje człowiek. Podczas badania zapytano, jaki wkład w życie społeczne wnoszą ludzie po 55. roku życia. Na pierwszym miejscu, zarówno w UE jak i w Polsce, znalazła się tradycyjna rola dziadków, czyli - opieka nad wnukami (odpowiednio 82 i 83 proc. wskazań). Trzech na czterech mieszkańców UE uważa, że duży wkład osób po 55. roku życia to wsparcie materialne, jakie zapewniają bliskim. W Polsce na ten aspekt wskazało 65 proc. badanych. Niewiele mniej (64 proc.) Polaków odpowiedziało, że ważną rolą jest opieka nad starszymi i niepełnosprawnymi członkami rodziny (w UE tej odpowiedzi udzieliło nawet więcej, bo 71 proc., badanych).

Opieka nad osobami starszymi

Opieka nad osobami starszymi wiąże się najczęściej ze sporym poświęceniem – np. koniecznością porzucenia, lub przynajmniej drastycznego ograniczenia aktywności zawodowej.

W badaniu zapytano, w jaki sposób państwo mogłoby pomóc osobom, które decydują się na sprawowanie takiej opieki (zamiast np. umieszczać rodziców czy bliskich w domach opieki). Najbardziej popularne odpowiedzi, to wynagrodzenie finansowe oraz zapewnienie możliwości kontynuowania pracy zawodowej, ale w elastycznym czasie pracy. Co trzeci badany (zarówno w UE jak i w Polsce) oczekiwałby, że państwo zapłaci składki emerytalne za opiekunów (tak jak pokrywa składki za kobiety przebywające na urlopach wychowawczych).

Badanie przeprowadzono od września do listopada 2011 roku. Objęło ono ponad 32 tysiące mieszkańców UE.